Τα δάση μας καίγονται κυρίως από την αμέλειά μας…(ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΜΟΥ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ).

«Όλα τα σημαντικά πράγματα σε αυτόν τον κόσμο επιτεύχθηκαν χάρη σε εκείνους που συνέχισαν να προσπαθούν όταν δε φαινόταν να υπάρχει καμία απολύτως ελπίδα» έγραφε, πριν από μισό περίπου αιώνα, ο αμερικανός συγγραφέας Dale Carnegie.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές –που δε θα θέλαμε ποτέ να φανταστούμε πως θα γράφονταν– η πυροσβεστική ανακοινώνει 19 πυρκαγιές σε εξέλιξη, 2 υπό μερικό έλεγχο και 5 νέες ενάρξεις σε διάστημα τριών ωρών από την τελευταία ανακοίνωσή της. Η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση συναγερμού και εθνικού πένθους ταυτόχρονα, η βοήθεια που έρχεται δε μοιάζει αρκετή και κάθε συζήτηση τα τρία τελευταία εικοσιτετράωρα εμποτίζεται από την ίδια μελαγχολία και την ίδια απογοήτευση –χωρίς διαβαθμίσεις, χωρίς αλλαγές, χωρίς την παραμικρή ένδειξη ελπίδας.

Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, κάπου στα μισά της νιοστής ανάλογης συζήτησης, κάποιος αναφέρει το αυτονόητο, που όμως κανείς δεν έχει μέχρι τότε σκεφτεί. Το ζήτημα είναι τι κάνουμε τώρα. Τώρα που έχουμε –κακώς– εγκαταλείψει κάθε ελπίδα, που έχουμε απογοητευτεί πλήρως από χειρισμούς, υπηρεσίες, βοήθεια και κρατικό μηχανισμό, που έχουμε αφεθεί να παρακολουθούμε μια εθνική τραγωδία σα να μη συμμετέχουμε σε αυτήν, σαν απλοί θεατές. Τώρα που έχουμε πιστέψει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να κάνουμε κάτι.