Το στημένο παιχνίδι με τις απελευθερώσεις των αγορών.

Αμα δεν πραγματοποιηθούν ξένες επενδύσεις, θα χαθούμε και δεν πρόκειται καν να το καταλάβουμε. Για πολλά χρόνια οι πολιτικοί μας παρουσίαζαν εικονικά στοιχεία για τα δημόσια οικονομικά και η κατάληξη ήταν η χώρα να καταρρεύσει.

Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια και στο θέμα της απελευθέρωσης των αγορών. Υποτίθεται ότι οι υπουργοί κατάρτιζαν νομοσχέδια και άνοιγαν την ενέργεια, τις μεταφορές κ.λπ. Στην ουσία το παιχνίδι ήταν στημένο· και οι ντόπιοι πολιτικοί, ευθυγραμμισμένοι με τους επιχειρηματίες, έκαναν τα πάντα προκειμένου να μην έρθουν ποτέ στην Ελλάδα ξένοι παίκτες που θα άλλαζαν τη λειτουργία των αγορών.

Επιλέγονταν πάντα μεσοβέζικες λύσεις που δεν οδηγούσαν πουθενά, αλλά διευκόλυναν το εσωτερικό (οικονομικό και πολιτικό) κατεστημένο να μακροημερεύει.

Σήμερα είναι ορατό περισσότερο από ποτέ, ότι αν δεν γίνουν πραγματικές διαρθρωτικές αλλαγές, δεν πρόκειται να έρθουν ξένες επενδύσεις. Οι οποίες είναι απαραίτητες και για να απαλλαγεί η χώρα από το ζουρλομανδύα του μνημονίου.

Δυστυχώς θα είναι το μοναδικό σήμα ότι τα πράγματα αλλάζουν. Όταν οι ξένοι επενδυτές αρχίσουν να εμπιστεύονται τη χώρα, είναι βέβαιο ότι την ίδια στιγμή θα παίρνουμε στο χέρι το εισιτήριο για την έξοδο από το σημερινό τέλμα.

Κι ας μην σκεφτούν οι πολιτικοί μας ότι μπορούν ξανά να κοροϊδέψουν τους ξένους με ψευτοαπελευθερώσεις. Οι εποχές έχουν αλλάξει· απαιτούνται πραγματικές τομές για να μεταβάλλει προσανατολισμό η οικονομία.

Τα τερτίπια της μικροπολιτικής, των ρουσφετιών, της κομματοκρατίας έμειναν μετεξεταστέα σε περιπτώσεις όπως η ΑΓΡΟΓΗ, οι διορισμοί στη Βουλή, όπου αποθεώθηκε η αλαζονεία της εξουσίας.

Στον αντίποδα, γινόμαστε μάρτυρες σε μια κατάσταση με πιρουέτες με μίζες και διαφθορά, που εκτός των άλλων έχουν κρυφό στόχο τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από τα μείζονα θέματα.

Κοινός τόπος είναι ότι μίζες και διαφθορά κινούνταν παράλληλα και αποτελούσαν μέσα πλουτισμού πολιτικών προσώπων. Υπ’ αυτή την έννοια θα ήταν παρακινδυνευμένο να μείνουμε στον κολασμό μόνο των διεφθαρμένων. Θα ήταν ηθικολογία χωρίς νόημα, που δεν θα απέκλειε διόλου όλα αυτά να επαναληφθούν και μάλιστα σύντομα.

Το ζήτημα είναι να αλλάξουν οι κανόνες του παιχνιδιού, ώστε να περιοριστούν κατά το δυνατόν τα φαινόμενα αποσάθρωσης.