Κυρίως από άποψη, ακόμα κι όταν υπήρχε καλή διάθεση για «πακέτο στήριξης», το απορρίπταμε για λόγους ιδεολογικούς. Γιατί συνήθως η στήριξη συνοδευόταν κι από ψιλοέλεγχο. Την περίοδο των διακοπών υπήρχε ένα έθιμο μεταξύ των κολλητών: οι μόνιμες σχέσεις έμπαιναν σε δοκιμασία. Στήνονταν φράξιες, ενίοτε εξαιρετικά πολύπλοκες, για να υποστηρίξουν... ξεμαρκαρίσματα. «Πάω διακοπές με την Άννα – μόνο κορίτσια» δήλωνε η κολλητή μου στον μόνιμο, ενώ στην ουσία είχε κληθεί ο νέος υποψήφιος. Συνήθως όλα αυτά οδηγούνταν σε Βατερλό, γιατί είχε τύχει και ο απατημένος «μόνιμος» να κάνει το ίδιο με άλλο μέλος της παρέας και να συναντηθούμε στο κλαμπ του ίδιου νησιού. Επίσης, για την ενίσχυση των δωρεάν διακοπών, υπήρχαν και οργανωμένες μεθοδεύσεις. Επιλέγαμε νησιά με «καβάντζες», όπου οι κολλητοί μας ήταν σερβιτόροι, dj και μπάρμαν. Καθόμασταν από την έξω πλευρά του μπαρ, πίναμε τζάμπα ποτά, σερβιριζόμασταν ποτά στη ζούλα, μας έβαζε η «πόρτα» σε άδειες θέσεις κρατημένων τραπεζιών... Θυμάμαι μια χρονιά που ένας φίλος κολλητός δούλευε σερβιτόρος σε ένα καλό ζαχαροπλαστείο. Βγάλαμε αντικλείδι και κάθε πρωί στις 7, πριν πάμε για ύπνο, τσακίζαμε τα γλυκά!
Μια άλλη χρονιά, μέσα της δεκαετίας του ’80, στο πατρικό του παππού μου στην Πάρο, σε δύο δωμάτια και μια μικρή αυλή μείναμε για δέκα μέρες δώδεκα άτομα. Κόλαση. Ξεκινήσαμε πέντ’ έξι και κάθε βράδυ ξεμένανε όλο και περισσότεροι. Κανονικό κοινόβιο. Βλέπεις, τότε στη θάλασσα πηγαίναμε μόνο την τελευταία μέρα των διακοπών – όλο τον υπόλοιπο καιρό τη βγάζαμε στο σπίτι, συνήθως με κλειστά παντζούρια. Μουσική και διαλογισμός..
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου