Πίσω από κάθε θρύλο κρύβεται μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Οπως αυτή του Harry’s Bar, που μας χαρίζει ο Greekadman μέσα το κοσμοπολίτικο Pandespani.
–
Αν σας αρέσουν οι αυθεντικές ιστορίες πίσω από γαστριμαργικούς μύθους, έχω να σας διηγηθώ, όσο πιο σύντομα γίνεται, μια πολύ ενδιαφέρουσα για έναν απ’ τους σημαντικότερους: To Ηarry’s Bar, της Βενετίας.
Είμαστε στο 1929, στη Βενετία. Ο Giuseppe Cipriani δούλευε ως μπάρμαν στο ξενοδοχείο Europa, ένα από τα top spots της πόλης. Ένας απ’ τους καλούς του πελάτες, ήταν ο Harry Pickering, φοιτητής απ’ τη Βοστώνη που έμενε στο ξενοδοχείο με το σκυλάκι του, τη θεία του και …τον ζιγκολό της. Ο Harry, γόνος πλούσιας οικογένειας, διασκέδαζε για ώρες στο μπαρ, φλερτάροντας με όμορφες παρουσίες και δοκιμάζοντας όλα τα διαφορετικά cocktails που ο Cipriani πρόθυμα και αριστοτεχνικά του ετοίμαζε. Μέχρι που, μια μέρα ο Harry εμφανίστηκε άκεφος και καταβεβλημένος, κινούμενος σα φάντασμα στο tearoom, αρνούμενος πεισματικά να έρθει για να πιει στο μπαρ.
O Harry Pickering (αριστερά) με τον Giuseppe Cipriani Σε μια απερίσκεπτα αυθόρμητη κίνηση, ο Cipriani αποφασίζει να του δανείσει όλες του τις οικονομίες και να σώσει τον Harry, που αναχωρεί με το κεφάλι ψηλά για τη Βοστώνη …αφού βεβαίως απήλαυσε το τελευταίο του dry martini δια χειρός Cipriani.
O Giuseppe Cipriani στην πισίνα του ομώνυμου ξενοδοχείου Βενετία, 1931. Ο Giuseppe Cipriani, που μάλλον είχε ήδη μοιρολογήσει τα λεφτά του, την ώρα που χτυπά στο shaker ένα cocktail βλέπει με την άκρη του ματιού του τον Harry Pickering να εμφανίζεται από το πουθενά. Ο Harry είναι εκεί, όχι απλά για να του επιστρέψει την οφειλή, αλλά για να δώσει τη δυνατότητα στον Cipriani να γράψει ιστορία. Εκτός απο τα $5,000, o Pickering του δίνει άλλα $15,000 με το σκεπτικό ότι είναι αρκετά για να ανοίξει ένα μπάρ με το όνομα… “Harry’s Bar”.
Ο Cipriani είχε το όραμα έτοιμο στο μυαλό του από πριν και κινήθηκε άμεσα… Ήθελε ένα πολυτελές μπάρ –όπως των ξενοδοχείων της εποχής- αλλά σε ένα χώρο όπου οι πελάτες να μπορούν να έχουν άμεση πρόσβαση, χωρίς δηλαδή να περνάνε από τα μεγάλα χολ με τα αδιάκριτα βλέμματα (αυτό δεν ήταν προφανώς δεδομένο τότε…). Μάλιστα οραματιζόταν να είναι σε ένα σημείο που να σε εξαναγκάζει να έρχεσαι επί τούτου, όχι σε πέρασμα όπου τυχαία μπαίνεις μέσα. Επιπλέον, αυτό το μπαρ ήθελε να σερβίρει εκλεκτό φαγητό σε περιβάλλον λιτό αλλά κομψό και κυρίως άνετο για τους θαμώνες, ώστε να απολαμβάνουν την ουσία της εμπειρίας ενός «καταφύγιου για bon-viveurs”.
Το μαγαζί βρέθηκε σ’ ένα αδιέξοδο κοντά στην πλατεία του Αγίου Μάρκου (τότε ήταν μόνο το ισόγειο 9Χ5 …ο όροφος με τα 10 τραπέζια νοικιάστηκε στη δεκαετία του 60) και με τη βοήθεια του Βαρώνου Gianni Rubin de Cervin διακοσμήθηκε σε Art Deco στιλ (το προχώ της εποχής) και άνοιξε τις πόρτες του την 13η Μαϊου του 1931.
O Herny Fonda με την 4η από τις πέντε συζύγους του Afdera Franchetti (Grazia Neri) 
O Ernest Hemingway με τον Giuseppe Cipriani και τον Ruggero Caumo Από τα εγκαίνιά του, το Harry’s Bar αγκαλιάστηκε από την ευρωπαϊκή αριστοκρατία και μέσα στον πρώτο χρόνο έγινε το μέρος όπου οι διάσημοι της εποχής διακέδαζαν με άνεση. Ίσως και γιατί παρότι διάσημοι είχαν την αντιμετώπιση ενός κοινού θνητού, σύμφωνα με τις ρητές οδηγίες του Cipriani προς όλο το προσωπικό, κάτι που τους έκανε να νιώθουν άνετα για να αισθάνονται οι «εαυτοί» τους και να διασκεδάζουν αυθεντικά. Ίσως πάλι γιατί το όλο concept είχε έναν απόλυτα ισορροπημένο συνδυασμό απλότητας και κομψότητας που φάνταζε πρωτότυπος και ηδονικός, σε αντίθεση με τα δυσκοίλια (constipé) δεδομένα της εποχής.
(Το κλίμα, μου φαίνεται, θα έφερνε -κατ’ αναλογία- προς το άνετο κυριλέ στιλάκι που είχαν οι Μούσες, το 9+9 και η Ράτκα της εποχής μου –τέλη 70, αρχές 80-, όπου ανώνυμοι και επώνυμοι “γουστάρανε” να είναι εκεί, γιατί απλά περνούσαν υπέροχα… πάνω και πέρα από το ότι τα στέκια έγιναν τα in-places-to-be καθαρά ως αποτέλεσμα ηδονικής εμπειρίας).
Giuseppe Cipriani, Ernest Hemingway
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου