Η χρεοκοπία κρύβει ευκαιρίες, H YΠΟΜΟΝΗ ΕΙΝΑΙ ΑΡΕΤΗ.

  

Καταλαβαίνεις το βαθμό χρεοκοπίας ενός πολιτικού συστήματος από την ιεράρχηση που κάνει στην παραγωγή και τη διανομή του πλούτου. Ένα σύστημα που φέρει το σπέρμα της πρόωρης χρεοκοπίας νοιάζεται μόνο για τη διανομή.

Είναι πιο εύκολο για τους πολιτικούς να υπόσχονται και να μοιράζουν παρά να ζητούν από τους άλλους να εργασθούν. Για να υπάρχει πιο δίκαιη ή πιο άδικη διανομή πλούτου χρειάζεται πρώτα η παραγωγή. Αλλιώς, μοιράζεις «αέρα» κοπανιστό ή απλά μοιράζεις δανεικό πλούτο ή και τα δύο όπως ταιριάζει στην περίπτωση της χώρας μας τις τελευταίες δεκαετίες.

 

Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε γιατί το κράτος δεν είναι ο καταλληλότερος φορέας να παράγει πλούτο. Τα πρόσφατα παραδείγματα της λιμοκτονίας των κοινωνιών που επέλεξαν αυτή τη μέθοδο αποτελούν αδιάψευστους μάρτυρες. Για το κράτος και τη δημιουργία πλούτου ισχύει αυτό που λένε οι Αμερικάνοι: «Δώσε στο κράτος τη διαχείριση της Σαχάρας και σε τρία χρόνια θα αρχίσει τις εισαγωγές άμμου...».

 

Δεν πιστεύω ότι και οι αγορές από μόνες είναι ικανές να επιλύουν κάθε πρόβλημα και να φροντίζουν την δίκαιη διάχυση του πλούτου. Κάπου στη μέση είναι η χρυσή τομή. Στην Ελλάδα απέχουμε πολύ από τη μέση.

 

Η θητεία στις χρηματιστηριακές αγορές αποτελεί μια καλή εμπειρία για να καταλάβει κάποιος ό,τι οι αγορές από μόνες, στο βαθμό που επηρεάζονται από τα βαθύτερα κίνητρα του πλήθους, δεν αποτελούν τον μοναδικό πλοηγό της κοινωνικής και οικονομικής προόδου. 

 

Αποτελούν τη σημαντικότερη παράμετρο κοινωνικής και οικονομικής προόδου, αλλά ανεξέλεγκτες άγονται και φέρονται από τον πανικό στην απληστία.

 

Από την άλλη πλευρά αυτό που δεν καταλαβαίνουν συνήθως οι πολιτικοί είναι ότι το βασικό υλικό για τη δημιουργία πλούτου σε μια κοινωνία είναι το επιχειρηματικό κλίμα. Το κλίμα εκείνο που θα καταστήσει ελκυστικό για το μέσο οικονομικά δραστήριο μέλος να αποφασίσει ότι αξίζει τα χρήματα που έχει στην τράπεζα να τα μετασχηματίσει σε μια επιχειρηματική δραστηριότητα.

Αντιθέτως, οι πολιτικοί νομίζουν ότι οι επιδοτήσεις είναι το κίνητρο. Οι επιδοτήσεις αποτελούν μόνο κίνητρο διαπλοκής, διαφθοράς και τεμπελιάς και με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν στη χρεοκοπία.

 

Το ευνοϊκό κλίμα αντίθετα μπορεί να δημιουργήσει απίθανους και απρόβλεπτους συνδυασμούς δημιουργίας πλούτου.

 

Στην περίπτωσή μας δεν χρειάζονται θερμοκήπια επιδοτήσεων. Αυτό που χρειάζεται είναι η άρση των εμποδίων που βάζουν οι “κοτζαμπάσηδες” των συντεχνιών, της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς. Ολοι αυτοί που ξεσκίζουν τα ιματιά τους ότι ο αγώνας που δίνουν είναι για μας.

 

Κανένας δεν αγωνίζεται για μας, ούτε οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ, ούτε οι συνδικαλιστές του ΟΛΠ, ούτε οι αυτοκινητιστές, ούτε οι δημοσιογράφοι, ούτε οι φαρμακοποιοί, ούτε οι πολεοδόμοι. Το συμφέρον του μέσου πολίτη είναι ανοιχτή κοινωνία πολιτών με δικαιώματα και υποχρεώσεις και ένα αποτελεσματικό και δίκαιο κράτος που εφαρμόζει τους κανόνες.

 

Κανείς δεν όρισε τους συναδικαλιστές της ΔΕΗ ή του ΟΛΠ ή των υπαλλήλων της Βουλής να υπερασπιστούν τα συμφέροντα του Έλληνα πολίτη.  Για τα συμφέροντα του πολίτη υπάρχει κοινοβουλευτική δημοκρατία με εκλεγμένους εκπροσώπους που τελούν υπό την κρίση του.

 

Η χρεοκοπία μας δεν ήταν ο καλύτερος δρόμος, μια ώριμη κοινωνία θα μπορούσε να αποφασίσει νωρίτερα, αλλά έστω και έτσι, εδώ που έχουμε φτάσει τα πράγματα μπορεί να πάνε μόνο καλύτερα...